Onbevlekte Bevangenis en Argentinië

Hoi Allemaal!
Weereens een bericht over al onze zonnige belevenissen.
Na de zeer geslaagde Sinterklaasviering van vorig weekend, waren we van plan afgelopen week 3 dagen aan STATISTIX te werken en op donderdag naar Bariloche in Argentinië te gaan.
Maandag en dinsdag hebben we dan ook (met wisseled succes en met opbouwende frustraties vooral bij Nina) achter de computer gezeten.
Woensdag gingen we vol goede moed op weg naar de universiteit, toen de grote poort gesloten bleek te zijn. Nou ja, raar, maar dan maar door het kleine poortje ernaast naar binnen. Eenmaal op het universiteitsterrein was het erg rustig, geen mens te zien eigenlijk. Vreemd. Nog vreemder werd het toen we de faculteit binnengingen en alle deuren dicht bleken te zijn. Langzaam ging er bij ons een lampje branden....het zou toch geen feestdag zijn?!? We zijn maar weer weggegaan om in het centrum een computer te zoeken om nog even te mailen, en het bleek later dat het om de Onbevlekte Bevangenis van Maria ging. Niet dat iemand ons dat vertelt!
Na even gemaild te hebben, hebben we toen maar onze bikini´s en strandkleren aangetrokken en zijn we naar het strand bij Niebla gegaan. Het was erg lekker weer, dus een straf was deze onverwachte vrije dag niet! We hebben heerlijk op het strand gelegen en zelfs gezwommen. Ook zijn we weer eens geinterviewd door de Diario Austral,de krant van Valdivia. Twee mannen met een fototeostel met een enorme zoemlens en een voicerecorder liepen op het strand rond en interviewden en fotografeerden alle vrouwen, en daar konden wij natuurlijk niet aan ontsnappen!
De volgende dag gingen we ´s ochtends vroeg met de taxi naar de busterminal, en kochten we meteen de krant.En ja hoor,daar stond Nina met een foto en werden we weer genoemd in de tekst! We worden nog beroemd hier.
De bus vertrok om 8 uur naar Osorno,en daar moesten we om 10.30 de bus naar Bariloche hebben. Meteen toen we de bus instapten viel het alop dat Bariloche erg toeristisch moest zijn, we hadden nog nooit zoveel Duitsers,Zweden, Amerikanen en ga zo maar door bij elkaar in één bus gezien. De busreis naar Bariloche was heel erg mooi, allemaal bergen en meren en rare begroeiing. Ik vond het wel zo warm in de bus dat ik bijna ging twijfelen over mijn plan om naar de woestijn te gaan...
Bij de Chileense douane moesten we uitstappen en kregen we een stempel in ons paspoort en in ons visum. Na een rit van ongeveer 40 km door blijkbaar niemandsland kwamen we aan bij de Argentijnse grens. Ook hier kregen we een stempel,en moest ook alle bagage de bus uit om gecontroleerd te worden. Zonde van de tijd,want de controle leek helemaal nergens op. Sommige tassen werden opengemaakt,andere alleen maar een beetje zinloos betast. Gelukkig hadden wij alleen handbagage bij ons en hoefden we dus onze tassen niet open te maken.
Om 16u kwamen we aan in Bariloche, dat aan het meer Nahuel Huapi ligt. In de busterminal werden we meteen aangesproken door een vrouw die een hostel had en ook nog Nederlands bleek te zijn. We besloten met haar mee te gaan, en kregen een kamer voor 3-4 personen in een hostel 4 kilometer buiten de stad, waar ook nog twee Nedrlandse jongens, twee Israelische meisjes, een Duitser en een Nieuw-Zeelands stel logeerden.
Aangezien we geen Argentijnse pesos hadden en we alleen in het centrum konden pinnen,zijn we te voet naar het centrum gegaan. Met onze zomerkleren aan, want de zon scheen behoorlijk. We hebben meteen de stad een beetje verkend en hebben heerlijk gegeten (de Chilenen kunnen nog wel wat van de Argentijnen leren,maar misschien is de rest van Argentinië niet zoals Bariloche). De stad was erg internationaal ingesteld, met mooie dure winkelgalerijen enzo voor de toeristen.In het hoogseizoen zal het er vast erg druk zijn, nu viel het nog wel mee.
Vrijdag hebben we de bus genomen naar Parque Llao-Llao en wilden we een stukje gaan wandelen naar een klein meertje. De vrouw van het hostel had ons deze wandeling aangeraden, maar blijkbaar had ze de weg niet erg duidelijk uitgelegd. Met behulp van een bewaker die met z´n walkietalkie aan z´n baas vroeg waar deze tres chicas heen moesten en twee portiers van Hotel Llao-Lloa (een erg groot en waarschijnlijk duur hotel) vonden we uiteindelijk het goede pad. De wandeling ging door een bos langs een meer met aan de overkant erg mooie bergen, enw e waren erg trots op onszelf toen we er minder tijd voor nodig hadden dan op de bordjes stond (meestal is dit omgekeerd). De enige pier in het meertje was albezet door twee argentijnen en hun fietsen, waar we toen maar bij zijn gaan liggen. Zwemmen hebben we niet meer gedaan,aangezien het nogal koud waaide en die Argentijnen wetsuits gebruikten tegen de kou.
Zaterdag zijn we twee uitzichtspunten gaan bekijken,één op Cerro Otto achter onze hostel en één iets verder op Cerro Campanario. Cero Otto gingen we op in een ´eitje´, een dicht liftje,en dat was maar goed ook want we konden de wind horen gieren. Naar beneden zijn we gelopen,ook op aanraden van de bazin van ons hostel.Ook hier hadden we een beetje moeiete de weg te vinden, maar uiteindelijk lukte het en daalden we via een erg steil weggetje weer af. Na deze afdaling (die er voor heeft gezorgd dat Nina krom loopt van de spierpijn) hadden we geen zin meer om te wandelen,dus het andere uitzichtspunt hebben we ons met de stoeltjeslift omhoog en naar beneden laten brengen. Dit uitzichtpunt was heel erg mooi,omdat je aan alle kanten uitzicht had over de Andes en het meer. Wel moesten we uitkijken om niet weg te waaien. We besloten om maar weer eens chocoladetaart te eten,dit keer met erg mooi uitzicht.
Ook hebben we wat kaartjes gekocht,die we helaas voor een deel weer moesten teruggeven omdat we anders geen geld voor de bus naar de stad meer zouden hebben.
In de stad hebben we weer even gewinkeld en ook de kerk bezocht,die een aparte mengeling van oude stenen en glas in lood en betonnen palen was. We hebben ons bezoek aan Bariloche afgesloten met een lekker etentje bij de Mexicaan.
Zondag hadden we de bus om 10u weer terug nar Chili. De reis verliep wel redelijk,ook al stopte de bus vaker dan dat wij wilden. Ook met ons visum is het waarschijnlijk goedgekomen, hoewel we alledrie andere blaadjes terugkregen.
Thuigekomen in Valdivia hebben we weer lekker zelf gekookt, en vandaag begint onze laatste week achter de computer.